Ο Τζάσπερ Γκουίν είναι συγγραφέας. Ζει στο Λονδίνο και απ’ ό,τι φαίνεται είναι ένας άντρας που αγαπάει τη ζωή. Ξαφνικά νιώθει την επιθυμία να σταματήσει. Ίσως να σταματήσει να γράφει, όμως δεν πρόκειται για την κρίση που πλήττει τους συγγραφείς. Ο Τζάσπερ Γκουίν δείχνει πως θέλει ν’ αλλάξει οπτική, να φτάσει στο μεδούλι μιας μαγείας.

Ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο διεισδύει στις κρυφές συμμετρίες αυτού του μυστηρίου με το σίγουρο και άνετο βήμα ανθρώπου ο οποίος γνωρίζει και αγαπάει τα μονοπάτια που διατρέχει. Χειρίζεται δύο υπέροχα πρόσωπα που, στα μισά του μυθιστορήματος, δίνουν το ένα στο άλλο τη σκυτάλη, κι αν δουλειά του κυρίου Γκουίν είναι ν’ ανακατέψει την τράπουλα του μυστηρίου, η κοπέλα έχει το καθήκον να την ξαναβάλει στη σειρά, για να φτάσει τελικά σε κάτι, παράτολμα και κρυστάλλινα προφανές.


Θα συναντηθούμε τρεις φορές,
όμως κάθε φορά θα είναι μοναδική,
η πρώτη, η τελευταία.


Στο τελευταίο μυθιστόρημα που έγραψα, με τίτλο "Μίστερ Γκουίν", σε κάποιο σημείο γίνεται αναφορά σ’ ένα βιβλιαράκι με τίτλο "Τρεις φορές το ξημέρωμα", γραμμένο από κάποιον Ακάς Ναραγιάν, Άγγλο ινδικής καταγωγής. Πρόκειται φυσικά για ένα βιβλίο φανταστικό, ωστόσο στις φανταστικές περιπέτειες που εξιστορούνται μέσα εκεί, αυτό αποκτά έναν ρόλο κάθε άλλο παρά δευτερεύοντα. Γεγονός είναι πως, ενώ έγραφα εκείνες τις σελίδες, μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω και αυτό το βιβλιαράκι, κάτι για να δώσω μια ανάλαφρη και μακρινή συνέχεια στον Μίστερ Γκουίν, κάτι για τη γνήσια ευχαρίστηση να κυνηγήσω μια ιδέα που είχα στο μυαλό μου. Έτσι, μόλις τελείωσα τον Μίστερ Γκουίν, στρώθηκα να γράψω το "Τρεις φορές το ξημέρωμα", και πράγματι το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση.